Połomia jest piękna

by Katarzyna Grzebyk · 29 kwietnia 2015

Mieszkam na wsi. Od 1981 roku w jednej i tej samej. W Połomi. Połomia leży w gminie Niebylec, gmina na Podkarpaciu, Podkarpacie w Regionie Karpackim, a ten jest megaregionem Europy Zachodniej. Z perspektywy tej – na wskroś podkarpackiej, a jednak europejskiej wioski – patrzę na świat i coraz częściej dochodzę do wniosku, że: Połomia jest piękna.

Jeszcze kilka lat temu marzył mi się wyjazd ze wsi. Różne pojawiały się pomysły i różne otwierały się możliwości. Było, minęło, nie wróci… Dopiero kilka lat temu, kiedy mi nadal marzyły się dalekie podróże, Ktoś uświadomił mi, że Połomia to miejsce, do którego ciągle chce wracać i chce tu mieszkać, choć bywał w różnych miejscach na świecie, dużo bardziej egzotycznych niż Połomia. Ale ten Ktoś patrzył z innej niż ja perspektywy, bo większość dorosłego życia spędził „na walizkach” (raczej z plecakiem), mieszkając w różnych miejscach w Polsce, Europie i Azji.

Wtedy mnie to dziwiło. Dziś coraz bardziej przyznaję Mu rację. Połomia jest piękna i jest dobrym miejscem, by spędzić tu resztę życia. Może na co dzień, z perspektywy samochodu, tego nie widać, ale Połomia jest piękna. Jeśli mi nie wierzycie, niech przekonają Was zdjęcia autorstwa Krzysztofa Sikory, mojego kolegi – fotografa, który podobnie jak ja, od zawsze mieszka w Połomi. Połomię fotografuje najczęściej ze wzgórza, na którym mieszka. Na jego stronie znajdziecie wiele pięknych zdjęć.

Witajcie w Połomi

Połomia to miejsce, które słynie… z niczego. Choć nie, mylę się. Kiedyś słynęła z uprawy malin (przez wiele lat wakacje spędzałam, zbierając maliny, smażąc się 35-stopniowym upale:-); dziś większości plantacji już nie ma. Drugim, co czyni Połomię rozpoznawalną, jest zabytkowy, późnogotycki tryptyk, który – jak głosi legenda – podarował kościołowi król Władysław Jagiełło, bywając w Połomi na polowaniu. Jest to opowieść na osobny wpis, który zresztą wkrótce powstanie.

Połomia to lasy i pola uprawne, które w zależności od pory roku cieszą rozmaitą paletą barw. Nigdy nie odważyłabym się ocenić, o jakiej porze roku Połomia wygląda najpiękniej. Wiosną rozkwitają przydomowe sady, a zapach jabłoni, wiśni i bzu jest tak intensywny, że nie pozwala zasnąć – wiem, bo często zrywałam kwitnące gałązki i stawiałam we flakonie na stoliku… Wiecie, że kwiaty bzu są bardzo słodkie? W dzieciństwie zajadałyśmy się nimi z siostrami.

Kiedy wiosną i latem wracam po całym dniu spędzonym w mieście, do domu wiedzie mnie zapach świeżo skoszonej trawy, ale nie tej skoszonej kosiarką z marketu, tylko kosiarką rolniczą. Choć bardzo lubię swoją pracę, wiem, że oto nadchodzi przyjemniejsza część dnia. W Połomi nadal można poczuć woń przewracanego, a potem kopionego siana, a liczne stogi muszą wyglądać z samolotu niczym piegi na mojej czy Twojej twarzy.

W czerwcu Połomia żółci się barwą rzepaku, latem pęcznieją kłosy pszeniczne, żytnie, jęczmienne, przyjemnie „chrzęszcząc” w dłoni. Z tych ziaren mamy mąkę, z której pieczemy wszelkie pyszności.

Lato to także czas burzy, podczas których krajobraz Połomi potulnie kurczy się widząc, że oto nadchodzi coś nieprzewidywalnego, przynoszącego niewiadome. Piękno Połomi schodzi na dalszy plan, podczas gdy na niebie dzieją się rzeczy dziwne, porażające siłą i pięknem jednocześnie.

Jesień w Połomi jest wyjątkowa. Ponieważ Połomia w dużym stopniu jest zalesiona, jesień u nas jest bajeczna. Czy nie przypomina Wam jesieni w Bieszczadach, gdy do głosu dochodzą niemal wszystkie kolory, spychając dominującą zieleń na dalszy plan?

Zimą Połomia potulnie skrywa się pod poduszką śniegu, okrywającą lasy, pola i dachy. Jadąc do pracy często spotykam leśną zwierzynę, sarny, jelonki. Raz przed mój samochód wyszedł wspaniały jeleń. Niestety, nie zrobiłam mu zdjęcia:-(

Widziałam zachody słońca nad Morzem Czerwonym, nad Morzem Śródziemnym, na Riwierze Tureckiej, w Niemczech, Francji i na Słowacji. Nie zapomnę ich do końca życia. Czy zachody słońca w Połomi mogą z nimi konkurować? Oceńcie sami:-)

Połomia usiana jest niezliczoną ilością polnych dróżek. Niegdyś były one świadkami drastycznych scen w czasie drugiej wojny światowej albo miłosnych schadzek i igraszek wiejskiej młodzieży, a dziś coraz częściej porastają trawą i pajęczynami, bo mało kto nimi chodzi.